Rodzice Janina i Krzysztof Wasiura mówią o synu ciepło Janek.

– Poszlibyśmy za sobą w ogień. Gdy dowiedziałam się, jaka jest diagnoza, tato myślał, że to do mnie karetkę trzeba wzywać – mówi ze łzami w oczach Kinga Kruszelnicka, siostra zmarłego Jana.

Diagnoza była bezwzględna – rak.

– To był bardzo agresywny nowotwór. Janek od dawna miał problemy z żołądkiem, ale nic nie powiedział. Po prostu, bez słowa skargi – wyjaśnia pani Kinga.

Ale pan Jan nie dopuszczał do siebie, by mogło stać się coś złego.

– Cały czas mówił dosadnie o raku, powtarzał, że trzeba tego drania wyrzucić w diabły – dodaje siostra.

Miał czas i chęci

J. Wasiura pracował w ZWiK-u. Po godzinach dorabiał przy remontach.

– Jakieś półtora miesiąca temu zaczął prawie mdleć w pracy. Tłumaczył, że w pracy robili wykopy, w pełnym słońcu, na takiej patelni, to pewnie mu zaszkodziło – wspomina pan Krzysztof. – Gdy ktoś go o cokolwiek poprosił, to zawsze leciał. Był pracoholikiem. Kto by nie potrzebował, zawsze miał czas i chęci. Teraz, nawet gdy go coś mocno bolało, nic nie mówił.

Pracował jak zawsze

– Najpierw przez 5 dni leżał w Szpitalu na Wyspie, na wewnętrznym. To tam grzejnik naprawił. Potem pojechał na chirurgię w Żaganiu. Tam w 105. zreperował toaletę – mówi pani Janina. Dodaje, że poprosił Ewę, swoją narzeczoną, żeby mu wkrętarkę przyniosła. – Bo chciał naprawić krzesełko – opowiada.

Kilka dni przed śmiercią był dzielny, waleczny, uśmiechał się.

– Choć w niedzielę powiedział do bratowej: „Ja wiem, że mam trzecie stadium”. A bardzo chciał żyć – wspomina pani Kinga.

W niedzielę, 13.10., czekał na głosowanie.

– Jeszcze zagłosował, ale po 2 godzinach, mocno mu się pogorszyło – mówi pan Krzysztof.

Buziak na pożegnanie

Tego dnia byli u niego kilka razy, wymieniali się, bo w sali mogły być maksymalnie 3 osoby.

– Gdy wychodził brat z żoną, odprowadzał ich do drzwi. Powiedział, że ma ochotę na gorącą czekoladę. Wypił ją, ale było mu coraz gorzej. Pojechałam ja z tatą. Było już gorzej. Choć był niemal do końca świadomy, to po kolejnych dawkach morfiny było ciężej. Jak był u niego Krzysztof, klęczał przy łóżku, powtarzał: „Brat, trzymaj się”, ja musiałam wyjść z sali. Łzy cisnęły mi się do oczu. Janek już nie chciał nas martwić. Trochę nas wyganiał, mówił: „Do domu jechać”. Chciał tylko buziaka na pożegnanie – w oczach pani Kingi pojawiają się łzy.

To była wielka miłość

Z Jankiem została Ewa, narzeczona.

– Parą byli od 6,5 roku. To była wielka miłość. I plany na dalsze życie. Chcieli się pobrać – mówi ojciec zmarłego 34-latka.

Janek odszedł po północy.

– Wszystko to stało się tak szybko. Choroba, śmierć. Znajomi nie mogli uwierzyć. Myśleli, że zginął w wypadku samochodowym – dodaje pani Kinga.

Zawsze uśmiechnięty

Jego najbliżsi nie mogą się z tym pogodzić.

– Nigdy nikomu nie ubliżył, zawsze pomagał. Był życzliwy i uśmiechnięty. Dowcipny, dusza towarzystwa. Po prostu pozytywnie zakręcony. Świetnie naśladował Jasia Fasolę. Ludzie pękali ze śmiechu, gdy widzieli te gesty – wspominają.

Rodzinną tradycją było, że Janek przebierał się za Mikołaja.

–  Dzieci to uwielbiały. Nasi znajomi prosili, żeby do nich przyszedł, bo śmiechu było co niemiara – mówi pan Krzysztof.

Bardzo lubił muzykę DJ Tiësto.

– Był bardzo szczęśliwy, gdy ze Stanów udało się sprowadzić koszulkę z jego logo. Razem z Ewą mieli jechać na jego koncert. Ale Janek już nie pojedzie – pani Janina, mama Janka, przeciera oczy.

Ta muzyka zagrała na cmentarzu. Najbliżsi wiedzą, że Janek by tak właśnie chciał. J. Wasiura spoczął wczoraj (w czwartek, 17.10.) na cmentarzu komunalnym w Żarach.